Sosyal medyanın boşa zaman harcamayı kışkırtmak ve toplumu kutuplaştırmak gibi olumsuz işlevleri olsa da, bu çerçevede olan kişilere istediğiniz anda erişebilmenizi sağlayabiliyor sosyal medya ve bu olumlu anlamda kullanılırsa büyük bir olanak. Kullanılıyor mu derseniz, o zaman da “bazen” diyeceğim. Yeteri kadar kullanılmadığı ise zaten bilinen bir gerçek…
Bana bir öğrencimin anlattığı bir olayı aktarayım. Ona da olayı yaşayan güvendiği bir anlatmış. Yıl 1998, üç arkadaş yurtdışında yüksek lisans yapmak üzere ABD Konsolosluğu’na başvuruyorlar. Ellerinde hangi konularda çalışmak istedikleri ve daha önce hangi okulları bitirdikleri ile ilgili CV’leri, dilekçeleri var. Konsolosluktan bir kişi bu üç öğrenci ile konuşuyor ve çok kısa bir süre içinde üç öğrenciden birinin başvurusunu kabul ettiklerini, diğer başvuruları ise zaman içinde değerlendireceklerini söylüyor.
Neden?
Çünkü üç öğrenciden biri olan kız öğrencinin çalışmak istediği atom ile ilgili konuda, ABD’de 1998 yılında bir çalışma olmadığını, adamlar birkaç dakika içinde saptamış ve hemen o başvuruyu kabul etmişler.
Biz şimdi bu tarihin çeyrek asır sonrasındayız.
Bu hızla bu işleri yapabilir miyiz?
Sanmıyorum.
Ülkemizde YÖK diye bir kurum var mı, var. Yaş ortalaması bu ülkede arttı mı, arttı. Neden YÖK emekli öğretim üyeleri ile ilgili bir proje yapmaz? Otuz, kırık yıl içinde oluşan bilginin çöpe dökülmesine neden seyirci kalınır?
YÖK’ün elinde kimin hangi konu ile ilgili olarak çalıştığı bir sistem var mı, var. YÖK, emekli öğretim üyesinden yakınındaki liseye gidip konuşma yapmasını istese, hocaların çoğu gider.
İnanın bu ülkede emekli bir öğretim üyesinin çalışmak için başvuruda bulunabileceği bir kurum bile yok. Eş, dost, arkadaş ağınız varsa bunu kullanmanın dışında yapabileceğiniz bir şey yok.
Hocam biz gençlere iş bulamıyoruz, bir de yaşlılarla bizi uğraştırma diyenleri de duyar gibi oluyorum doğal olarak.
Geçen gün bir üniversiteye uzaktan, teknoloji konusunda bir sunum yaparken farkına vardım. Çinlilerin, kutupsal kodlama çalışması ile kendilerine 5 G’nin yolunu açtığı için Oscar töreni gibi tören yaptıkları Prof. Dr. Erdal Arıkan’ın adı hâlâ üniversitelerimizde bile bilinmiyor.
Sonra biz iletişimden söz ediyoruz…
Prof. Dr. Erdal Arıkan
Yıl 2013. Demek yaklaşık on yıl önce. Uludağ Üniversitesi’nde çalışıyoruz ve yabancı kaynaklarda sürekli “big data” (büyük veri) lafını gördüğümüz için “Büyük Veri” diye bir kitap yazmaya çalışıyoruz. Sağımızda, solumuzda, “E şimdi bu ders kitabı değil ki, bunu kim satın alacak?” diye soranlar var. Açık konuşalım, biz yazılımcı değiliz, istatistikçiyiz diye biraz da utana sıkıla yazmıştık kitabı. Ama kitap çok satıldı, yeni baskılar yaptı.
Kitap ve yazı yazmak, gece karanlığında bir tepeye çıkıp bağırmaya benzer.
Sizi duyan olur veya olmaz.
Yazıyı, kitabı, okuyanların olup olmayacağını bilmeden yazarsınız.
Geribildirimler aldıkça sevinir, almadıkça da üzülürsünüz.
Cumartesi sabahı kalktık, 19 Mayıs Üniversitesi’nde Yapay Zekâ Verisi adlı bir grubun Instagram’da bizi etiketlediği görseli görünce sevindik.
Demek gece karanlığında tepede bağırdığımızı sansak bile, sesimizi duyanlar varmış dedik.
İnanın bu gençlerden tek biriyle bile yüz yüze gelip konuşmuşluğumuz yok. Ama onların teknoloji ile ilgili bir veri tabanı oluşturup, bundan ülkedeki bütün öğrencilerin yararlanması gibi bir projeyle de ilgilendiklerini biliyoruz.
Gençlerin bu konudaki heyecanlarına büyük saygı duymakla birlikte, bu işi çok daha hızlı ve yeterli kaynak kullanarak yapabilecek olan resmi kurumlar nerede?
Teknolojiye ilişkin son sanayi devrimini de ıskaladık demeye dilim varmıyor.
Ama iyimserlik yetmiyor, aklımızda Nike’ın, “Just do it!” (Sadace yap) sözleri dolaşıyor.
“Hocam hala seni Mahfel’de mi oturtuyorlar” diyen eski bir öğrencim var. Ahmet’e diyorum ki, “Çay yine zamlandı. Orada bile oturmuyoruz, Tahtakale’ye gittik Ahmet. ‘Geldi bahar ayları, gevşer gönül yayları’ muhabbeti yapıyoruz.”
Zamanın maliyetini hesaplamak ise aklımıza bile gelmiyor.